Verslag 26 september tm 3 oktober

Maandag 26 september
We zijn vandaag een dagje vrij geweest en naar Ramanagar gegaan, een stad die ongeveer een half uur van Ajjanahalli vandaan ligt. Zo hoef je tenminste niet meer zo veel te reizen, we konden de bus van 7.30 nemen. Ik werd toch wakker van de bel van de kinderen om 5.55 uur. We moesten nu wel de andere kant op. We waren er binnen 3 kwartier in plaats van 2 half uur reizen naar Bangalore, dus dat scheelde. De meeste winkels waren nog dicht dus ik heb rustig overal rond zitten lopen. Op een geven moment hadden we wel trek en zochten we naar een eettentje. We zagen een klein restaurantje waar we dosa met een sausje kregen. Ieder kreeg 4 kleine dosa’s. Het smaakte goed, en met 2 dosa zaten we al vol. We moesten met ons tweeën wel 20 roepie betalen; we gaven 10 roepie extra en de man was toch blij. Hij kon helemaal geen Engels maar met handen en voeten kwamen we er uit. Verder lekker rond gelopen. We hebben weer wat dingen voor de kinderen gekocht. Was gewoon heel gezellig om vrij te hebben, om even op internet te hebben gekeken, en foto uit te printen. We waren bij een fotozaak en merel had een selectie gemaakt van wat we uit wilden printen. We waren daar om 11 uur en ze zeiden dat onze foto’s om 15.00 uur klaar zouden zijn. We wilden ook 2 grote foto’s uitprinten op A3 formaat en we dachten al dat het wel later klaar zou zijn. Dus we waren om 16.00 uur terug in de fotozaak. Puntje bij plaatje waren de foto’s niet uitgeprint en moesten we nog een uur wachten. Oke dan, we wilden al eigenlijk terug gaan naar het project, maar dan maar even wachten en wat lekkers nemen want daar zijn we niet vies van. Om 17.00 uur waren onze kleine foto’s klaar. De grote foto’s waren ze vergeten en die konden pas om een uur of 20.00 of de volgde dag klaar zijn. Nou we hebben maar één dag vrij dus daar hadden we geen zin in. We vroegen ons geld terug. Dus nu hebben we geen grote foto’s.
We hebben daar ook lekker geluncht, het was wel grappig, we zaten te bedenken wat we wilden hebben. En op een geven moment kregen we gewoon eten voor ons neus neergezet. Eén ding wat we eigenlijk niet wilden hebben, maar het smaakte wel goed, en nog een ding wat eigenlijk wel wilden hebben. Later kregen we nog wat anders er bij. We hadden wel thee besteld maar dat kregen we niet. Uiteindelijk was het 36 roepie voor de 3 dingen die we kregen. Maar erg lekker.
We liepen vandaag gewoon rond in Ramanagar toen we op een geven moment terug werden geroepen door iemand. We wisten toen niet wie dat was. Hij had geen uniform aan. Hij begon er mee wie we waren en waar we vandaan kwamen, waar we heen wilden, en wat we hier deden, waar we verbleven. Op een gegeven moment kwam er nog een man bij die zei dat hij van de politie was en dat we eigenlijk niet meer verder deze wijk in mochten omdat daar de railway station was, en dat het daar gevaarlijk was voor ons. Hij wilde ook in mijn tas kijken want mijn badmintonrackets staken uit mijn tas. Wel aardig dat de mannen ons waarschuwden.
De bus reis terug was ook erg leuk. De bus was vol en er moesten speciaal mensen voor ons opstaan van de controleur omdat wij toeristen waren, maar dat wilden we niet. Wij kwamen later, dus dan moeten wij gewoon blijven staan vonden we. Eigenwijs als we zijn bleven we dus gewoon staan. De conducteur gaf echt verschillende keren aan ‘ga toch zitten’ maar wij zeiden nee bedankt.
We hebben thuis de foto’s op een groot stuk papier geplakt en aan de deur gehangen.


Dinsdag 27 september 2011
We hebben vanavond zo hard gelachen dat ik er buikpijn van heb gekregen. We moesten vandaag weer de ziekenboeg runnen om 18.00 uur. Alles liep gewoon goed, op een geven moment kwam de brother binnen en deed zalf op zijn hand en had wat last van de hand. Merel vroeg wat er aan de hand was, en vertelde dat hij was gevallen op zijn hand. Ik kwam er bij kijken, en vroeg of ik hem kon helpen met massage geven of verbinden. Ik keek er naar en het was echt niet zo dik, Merel en ik mochten er niet aan komen. En liep snel weg. Deze brother geeft de jongens soms echt een hard massage aan de kinderen, soms is het echt zielig om dat te zien. En nu mochten zij er genees aan komen, hij liep weg , en ik konden hem softie. En kwam weer terug en begon weer te lachen maar we mochten hem niet helpen en liep weer weg, we kregen toch een slapen lachen dat wil je niet weten
Daarna kwam onze grote vriend de bullebak nog langs hij had pijn aan ze voet. ik vind hem echt een eikel. Het leek ontstoken en er zat denk ik ook wat in. Nou ik dacht dat varkensje wil ik wel even wassen, ik pakte een naald en prikte 2 keer diep in de onderkant van ze voet , maar er kwam jammer genoeg niks uit. Ik dacht dat het best om hem open te schijnen maar dat doe ik niet, ik vertelde dat hij het beste naar de doktor moest gaan, hij vroeg of ik het wel open maken maar dat wou ik niet doen. Het was echt een leuk klusje om hem pijn te doen. Zo vaak dat hij de kinderen slaat. De volgende dag dacht misschien hem ik hem wel te hard aan gepakt en vroeg hoe het ging, hij had zelf dat plekje aan de onder kan helemaal open gemaakt met een schaar zonder enige vorm van steriliseren of schoonmaken en afdekken. Ik hoop dat het nog een keer gaat ontstekken dan mag ik er nog een keer in prikken, nou trouwens ik geen de volgend keer de eer aan merel, of niet merel die heeft wel de glibber die ze wil aanpakken.

Donderdag 29 Dinsdag 27 september
Goed geslapen, ben gelukkig niet wakker worden door de haan.

Op een flesje Mirinda (indiase variant op fanta) staat naast elkaar: orange flavour, no artificial flavour, en contains no fruit, contains permitted synthetic food colour & added flavour. Wat de vraag overlaat wat er dan wel precies in zit, of sinaasappel als non-fruit wordt gezien, en of toegevoegde smaak niet per definitie artificieel is.
Ook leuk: je zit in een Indiaas eetcafe. Mensen krijgen op metalen vakjesborden hun bestelde maaltijd. Je wacht op je beurt en probeert ondertussen uit de niet-engels sprekende tafelgenoten te peuteren hoe de verschillende gerechten heten. Dan staat de ober voor je neus en zet zonder een woord te zeggen de bestelling die je nog niet gemaakt hebt voor je neer. Het komt niet helemaal overeen met wat je wilde, maar een van de twee gerechten klopt in elk geval en het andere smaakt ook prima, dus je begint te eten. Een minuut later bestel je er een kopje thee bij. Net als je begint te vermoeden dat men je helemaal vergeten is, wordt het ontbrekende gerecht (wat je nooit daadwerkelijk hebt besteld) voor je neus neergezet. Van de thee wordt niks meer vernomen.
Of: je zit aan het ontbijt op het project. Het enige wat je wil weten is of de hoofdpater je rooster een laatste keer wil doorkijken om te controleren of alles wat je moet doen erop staat, en alles wat je niet moet doen er niet op staat. Hij begint een heel verhaal over dat je moet doen wat de kinderen doen en dat aanwezigheid tijdens de studie-uren niet handig is. Je kunt je nog herinneren hoe hij bij de taakverdeling je een half uur oppassen tijdens studietijd heeft toebedeeld. Bovendien is daar later nog een extra uur bij gekomen, als de staf aan het bidden is. Zonder antwoord op je vraag te geven meldt hij en passant dat vandaag trouwens een feestdag is, en dat daarom het zaterdagrooster wordt aangehouden. Op je kamer pak je er het rooster nog eens bij en zie je dat wat er die ochtend is gedaan absoluut niet overeenkomt met het zaterdagrooster.
Donderdag 29 september
We hebben nu een aantal dagen ’s ochtends op de centerboys moeten passen. De gedachte is dat ze die tijd in het klaslokaal benutten om te studeren, maar in de praktijk zitten ze vooral wat te tekenen of voor zich uit te staren, of vallen ze domweg in slaap met hun hoofd op de armen. Wij proberen ze voornamelijk stil en op hun plek te houden, aangezien we geen idee hebben wat ze precies moeten doen of wat hun huiswerk is. De laatste dagen lukt dat steeds beter, maar desalniettemin voelt het heel nutteloos. Vanochtend hebben we dan ook het advies van de fathers in de wind geslagen en tijdens het laatste halve uur sommen op het bord geschreven en blaadjes uitgedeeld. Het werd meteen een stuk drukker maar nu konden we tenminste ergens mee helpen en het gros van de jongens was daadwerkelijk bezig met de sommen in plaats van soepig voor zich uit te staren. De antwoorden die we terugkregen getuigen echter van een ongekende creativiteit. Sommige jongens hebben braaf alle sommen gemaakt en zijn erin geslaagd de juiste antwoorden op te schrijven (al weten we niet zeker hoeveel correcte antwoorden in overleg tot stand zijn gekomen). Een paar hebben heel eigen sommen gecreëerd, zodat de antwoorden in eerste instantie verkeerd lijken, tot je eens goed leest wat ze hebben overgeschreven. Andere jongens hebben de plustekens voor vermenigvuldiging aangezien en daarmee de helft van de sommen “verkeerd” beantwoord, want twee plus acht is absoluut geen zestien. Deze methode leverde vooral wonderlijke resultaten op bij de grotere optelsommen. Narasimhamoosthy (vraag me niet het uit te spreken) liet 6+5 uitkomen op 36 en 4+4 op 16, en ging door met 59+12= 3 41 en 18+24=6 9. Een stuk of twee, drie jongens zijn er net in geslaagd de sommen van het bord over te schrijven en niets meer. Vijay (vermoeden we, hij heeft zijn naam niet opgeschreven) is desondanks aan de slag gegaan met rondjes tekenen, een soort substituut voor op de vingers tellen. Het enige probleem is dat zijn blaadje nu één grote berg cirkeltjes is geworden zonder begin, eind, of scheiding. Ik heb geen idee of hij begrepen heeft wat de bedoeling was maar de poging is tof.
Het leukste was nog dat de jongens het vrij enthousiast oppakten. Ze vonden het spannend om hun blaadjes in te leveren en kwamen eens in de zoveel tijd aanrennen met hun antwoorden ter controle van de juistheid. Ook de drukkere jongens zijn tot mijn stomme verbazing bezig geweest en hebben voor een groot deel het goed gedaan. Tenzij we de fathers door dit staaltje eigenwijsheid al te erg tegen ons in het harnas hebben gejaagd, zijn we van plan morgen hetzelfde grapje te herhalen. Wel moeten we erachter komen wat hier de tekens voor optellen en vermenigvuldigen zijn, want het lijkt ons sterk dat jongens wel kunnen vermenigvuldigen maar niet kunnen optellen.
Verder staat voor vandaag de derde les creativiteit op het programma. Na het akkefietje met de scharen afgelopen week houden we het deze keer weer bij kleuren met wasco: we hebben tegen de dertig vissen getekend met zwarte stift en die mogen ze gaan invullen. Daarna kunnen wij ze met olie inwrijven zodat ze mooi gaan glimmen en doorschijnend worden, en van gevouwen vliegerpapier vinnen en een staart maken. De les van vorige week heeft ondanks het chaotische eind wel zijn sporen achtergelaten: een paar kinderen hadden zelf zelfgeknipte matjes gemaakt zag er erg leuk uit. Ze gaven ze aan mijn , want ik had even geen tijd om het goed te bekijken, en heb ze op de stoel neerlegt. wel leuk dat ze het op pikken wat we maken.

De vissen hebben de jongens minstens vijftig minuten bezig gehouden. Toen liep de ene helft wat doelloos rond of bladerde door de oude kranten die we op de vloer hadden gelegd, terwijl de rest nog druk bezig was met kleuren. Ook nadat de jongens die klaar waren hadden geholpen met opruimen (wat ze verassend snel en bereidwillig deden, ook de etterbakjes) en lekker naar buiten waren gerend om te spelen, zaten er nog een paar druk te kleuren. Het was gezellig om nog even rond te scharrelen en de laatste restjes op te ruimen met een paar jongens die op de grond een beetje aanklooiden met krijt en papier. De vissen zijn uiteraard schitterend geworden, de meeste jongens hebben er een waar kunstwerk van gebrouwen. Het is leuk om te zien dat ze zich vol overgave op knutselen kunnen storten, al hebben ze wel een richtlijn nodig. Eén jongen kreeg een blanco vel papier voor zijn neus en heeft er ruim vijf minuten naar zitten staren zonder het met een vinger aan te raken. Na een tijdje gaf ik het op en vertelde dat hij dan zelf een vis kon tekenen. Hij zal een jaar of tien zijn geweest, maar de vis die hij natekende leek nog het meest op een primaire schets van een vogelbekdier. Een andere jongen hielp na de les met het uitknippen van de vissen. Ook hij leek ongeveer tien, elf jaar, maar het knippen ging onhandig en buiten de lijntjes. Ik had de indruk dat een deel van de jongens gewoon heel weinig mogelijkheden hebben gehad om creatief bezig te zijn, want recht knippen leer je in nederland al in de kleuterklas en groep drie. Dat maakt wel dat ik creativiteitsles niet alleen leuk vind om te verzinnen en begeleiden, maar ook belangrijk om te geven. We hebben nog een heleboel dingen bedacht om te doen, en ik hoop dat over een paar maanden de jongens wat vooruit zijn gegaan.
Tijdens de lunch had ik een heel raar gesprek met de aanwezige pater en broeder. De hoofdpater was weer eens weg, dus we aten met z’n vieren. De pater vertelde dat de kinderen uit de boerderijen nabij vroeger ’s ochtends les kregen samen met de centerboys en ook konden blijven spelen, maar dat de hoofdpater dat had verboden. Hij kon niet goed uitleggen waarom dat niet meer mocht en vertelde dat hij het er zelf ook niet mee eens was, maar dat de hoofdpater dat zo wilde en geen tegenspraak duldde tegen zijn ideeën. We hadden de kinderen van de boerderij al eens op het terrein zien spelen, maar toen was de hoofdpater afwezig geweest. Als hij aanwezig was, joeg hij ze gewoonlijk van de speelplaats af, zei de broeder. Ik vond het verbijsterend dat de leidinggevende van een organisatie die prat gaat op naastenliefde en zorg voor de kansarmen, opgedragen door de Heerser der Heersers, een paar van zijn meest kansarme naasten verbood om in zijn tuin te spelen omdat een paar domme aardse stervelingen niet op het idee waren gekomen het aan zijn lijstje verantwoordelijkheden toe te voegen. Soms ben ik het niet eens met dingen, maar kan ik in theorie de gedachtegang erachter nog wel volgen. Dit snap ik niet. Ik volg het stomweg niet. Ik kan niet inzien wat er mis is met een paar kinderen meer of minder op een terrein vol spelende kinderen, al helemaal als het als bijkomend voordeel heeft dat ze een zinnige dagbesteding en basisonderwijs krijgen. Volgens mij was mijn verbijstering duidelijk zichtbaar want de pater en broeder keken nogal geamuseerd en zeiden dat ik het er ook met de hoofdpater over kon hebben als die terug was, maar dat ik maar beter niet kon vertellen dat zij me over het onderwerp hadden ingelicht.
Het geval werd nog iets absurder door een incident tijdens de speeltijd. Een aantal kinderen van de nederzetting waren langsgekomen om te spelen en ik had met een drietal meisjes de schommels veroverd. Twee van de meisjes zaten samen op een schommel, de derde had ik net aangeduwd toen de jongste van de drie ( gok een jaar of acht) van de andere schommel afklom en recht in de zwaaiende schommel ernaast liep. Ze viel op de grond, was even stil en zette toen een gigantische keel op. De schommels hier zijn van ijzer en haar vriendin ging redelijk hard, dus merel schrok me dood en probeerde haar overeind te krijgen en mee te nemen naar de ziekenboeg. Er begon bloed uit haar kin te druppelen. Toen we hooguit vijf meten hadden afgelegd kwam de broeder aanlopen en vroeg van een afstandje wat er gebeurd was. merel riep terug dat het meisje tegen een schommel was aangeknald en dat ik haar naar de ziekenboeg bracht. Hij zei dat dat niet mocht, dat de hoofdpater geen kinderen van buitenaf het gebouw in wilde. Merel was echt heel erg boos ontploffen en schreeuwde terug dat ze bloedde en dat ik haar nu ging verbinden. Hij riep me nog achterna dat ik het dan wel eerst aan de pater moest vragen. Ik heb alleen een paar jongens als tolk ingeschakeld, mij erbij geroepen en ben met het meisje plus vriendin naar de ziekenboeg gegaan. Ze bleef huilen en verzette zich een paar keer toen ze merkte dat we naar binnen wilden. Zodra ze eenmaal op een stoel zat en een watje tegen haar kin gedrukt kreeg, viel ze echter stil. Ik vraag me af waarom ze zo bang was om naar binnen te gaan, en of de pater er iets mee te maken heeft. De wond was gelukkig niet erg groot dus we konden hem gauw schoonmaken en er een pleister op plakken.
Maar het blijft me dwarszitten dat ik een bloedend en huilend kind niet een tehuis voor de behoeftige kinderen binnen zou mogen brengen om haar daar te verzorgen met de medische spullen die wij godverdomme zelf heb aangeschaft. En de pater moet eens het lef hebben om ons tegen te houden

Vrijdag
Ik heb goed slapen werd gelukkig niet wakker door de haan. We hebben vandaag de vissen afgemaakt en hebben , in geolied en aan de fine en aan ene touwtje gehangen. Het is echt erg mooi geworden.
Ik ben vandaag nog even naar het meisje gegaan die op de kin was gevallen, die woont 5 min van het project vandaan ik moet nog even zoeken waar ze precies woonden maar gevonden, ik had wat spulletjes mee genomen om het op nieuw te verbinden, het meisjes was in begin erg bang en moest erg huilen toen ik de pleister er afhaalde nog erger , het plekje zag er goed uitschoon gemaakt en een nieuwe pleister op gedaan, Toen vroegen ouder ze nog of ik nog thee wou en wat eten,ik zag dat ze rakie bal en dacht nee dat hoefde ik echt niet , thee kan er altijd in. was wel leuk of daar weer even heen te gaan. Het was een klein donker huis, was versierd was met mooi goden Hindi goden. Door dat maakt het huis wat meer kleur in. De mensen konden geen Engels maar met handen en voeten en een beetje kannada kom ik er wel uit.
Er was vandaag ook een jongen die vandaag tijdens het voetballen tegen ene grote steen heb geschopt vermoeilijk dacht hij dat het een bal was. Nee het was een nare open plek, het leek op een winkel haak. we hebben het goed schoon gemaakt. En verbonden.
We eten vandaag weer met de kinderen gegeten . We maken al een paar weken grapjes. Voor dat de kinderen eten woorden de namen op genoemd van alle kinderen en dan groepen ze precent, maar onze namen worden niet genoemd. We hadden al een keer bedacht op de namen op te schrijven in het boeken of onze namen op te zeggen maar toch deden we het niet, Merel had vandaag het leef om mijn naam hard op in de eetzaal te zeggen, we hadden niks afgesproken. Dus ik een beetje laten precent te zeggen en lach dubbel een beetje onbeleefd, want daarna gingen ze biden. Ik kreeg zelf merel naam niet uit mijn mond. Gelukkig was de bullen pak er van dag dus die konden we wel voorschud zetten. Merel zegt dat ze dat van mijn heb geleerd kan mijn haast niet voor stellen. De kinderen om ons hen konden er wel gelukkig om lachen.

Zaterdag 1 oktober
Ik heb weer goed geslapen. ik moet denk ik van de week slaapmiddel kopen voor de haan hij heeft het weer voor elkaar gekregen om mijn wakker te maken. Om 4 uur.
We hebben vandaag weer een nieuwe uitdaging we mochten vandaag de haren van de kinderen knippen. wel een beetje eng maar gewoon .we moesten eerst een paar minuutjes mee kijken en konden dan aan des lag. De brother zij al tegen ons naar een jongen 3 a 4 heb je het knippen wel door,dat klopte ook de eerst kop was echt een beetje mis lukt het leek op een bloemkop kapsel maja daarna ging het wel wat beter, je moet toch ergens mee beginnen oefening baard kunst .het grappig vond ik na dat ik de eerste jongen had geknipt wouden de kinderen nog steeds door ons geknipt worden ,ik zal het zelf nooit doen mijn haar door merel of door een ander willen laten knippen die het niet kan, maar ze hadden nog vertrouwen in ons. Wat nou kapperscholen, in India doe het hier gewoon is goed loper en leuker. Samantha en ander kappers ik snap niet waarom jullie een opleiding van 3 a 4 jaar kappels opleiding doen, zo meeteen over 6 maanden ben ik net zo goed als jullie misschien wel beter. het is ook nog mooi we knippen buiten en de haren hoeven we niet op te ruimen die waaien we weg samen met de luizen. ik hoop naar merel die heeft ze nog steeds niet gehad

Van de week kwam er ook een klein jogie naar mijn toe samen met zijn vriendje,hij zij ik hem pijn aan mijn vinger,ik keek er dan maar ik zag niks diks .de jongen had pijn aan ze vinger en raakte het aan en dat deed pijn . op een geven moment zijn ik tegen de jongen doe even je ogen dicht en ik raakte ze vinger aan en hij had gen pijn aan ze vinger. zijn vriend had ik gister even verbonden om dat ze vinger er dik was echt heel dik, hij wou gewoon verband om ze vinger ,
Zondag.

Maandag 3 oktober
We hebben vandaag 2 misschien 3 dagen vrij we moeten nog even bekijken wanneer we terug willen ,We gaan naar myscore .ik wil liever gewoon woensdag ochtend terug en merel weet het nog niet. We namen vandaag de bus om 7.30 naar Ramanagara naar mysore . Merel wou eerst nog even een broodje eten op het project, toen we de poort uit liepen, en we waren al halve wegen de het pad, zij ik tegen merel ik geloof dat ik een bus hoor, wij rennen. En ja hoor dat was onze bus ik nog een sprintje trekken, en zwaaien naar de bus en gelukkig stopte we konden we in stappen. Van Ramanagara nemen we de bus naar mysore. We hoefde gelukkig niet lang te wachten op de bus in Ramanagara en konden dus toen de express bus pakken, wij hebben verschilden keren gevraagd of deze bus naar Mysore ging en ze zijden ja natuurlijk. De trip was echt erg mooi, maar halve wegen moeten weer eruit zegt de buschauffeur. Hij kan geen Engels . maar we moeten overstappen, een ander man die in de bus hulp ons verder om de goed bus te vinden. We lopen achter de man aan we verwachten dat we over moeten stekken en merel steekt over ik sta naast de man en die zegt je moet toch niet over stekken want de bus kom hier. ik moet met de man mee lopen wat hij ziet dat de bus onze kant op rijd maar ik zie merel niet hij zegt stap maar in de bus, maar merel mijn vriendin is er niet, die stond nog aan de overkant op een heel druk kruispunt. ik zegt in het engels tegen de man ga nog niet rijden , hij begint voor mijn raar te praten in het kanananda maar ik snap er niks van aan de mensen te zien moet gewoon maar gaan zitten, oke dat doe ik dan maar, maar merel is er nog steeds. Gelukkig een paar minuten later komt merel aanlopen gelukkig we zijn weer compleet.
In mysore is nu een erg mooi festivals, daarom gaan we daar,naam van het festival is dasara. Het paleis en de stad is heel erg mooi verlicht . en er zijn verschilden, muziek, en veel dansen

Wij zijn goed aan gekomen in Mysore, 3 weken gelden zijn we in contact gekomen met Leslie. Hij wat met een groep acteurs. een voor stelling aan het spellen voor de kinderen dat was echt helemaal geweldig is. Soep steen, heten de voor stelling, hij zij als jullie naar Mysore gaan ben je altijd bij ons welkom. Hij woont daar. Wij hebben dus van de week contact opgenomen met hem en we konden bij zijn moeder slapen. we waren erg welkom. We hebben een riksja genomen en zij dus die kant op gegaan. Het is op toch een mooi buurt waar het niet arm uit ziet. We wisten ook niet echt waar we belanden. Het huis waar de familie in woon is ook echt wel groot voor India begrippen, het grappige het heeft hel vel kleuren, maar ook geen ramen ,alleen tralies er voor,zij wel dat we de deuren dicht moesten houden het kan voor komen dat apen binnen komen in het huis. Wij zijden al we wonen al een maand met koties (apen) wel 100 stuk. haha
Leslie geef ons een kamertje waar we onze spullen kunnen neer zetten,deze kamer is voor met hele mooie schilderij , echt geweldig, ik geen kunst lief hebber,in alle schilderijen zit wat extra verborgen .hij maakt ze ook allemaal zelf het liefst al ik een paar naar nl willen sturen, maar daar praat ik morgen wel over,
Wij gaan luchen met de familie en ze koken geweldig voor ons. daarna gaan we zelf op pad hij leegt uit waar we heen moeten gaan en wat leuk is, natuurlijk naar het paleis misschien de zoo .we nemen de riksja om die kant op te gaan. Een ticket voor het paleis is voor mij 20 roepie, en voor merel onze kaaskop 200 roepie. Dat blijft leuk. als ik een ticket koop daar lopen we nog een heel tijd, daar gaan we het straat leven beken en gaan ergens wat lekkers eten. Om 18.30 hebben we met Leslie afgesproken, en gaan dan weer naar het paleis toe wat dan heel mooi verlicht is, het woord gezongen en gedans daar echt zo mooi al die lichtjes. er lopen ook olifanten in 1 grote rij op straat ziet er ook stop uit. We eten weer een kleine geitje bij de familie, hebben voor familie zoetjes snacks mee genomen. We hebben trouwens hier geen bed en slapen dus echt op een India manier op een dun matje.

Wist je dat
Wist je dat ik verschilden beroepen heb , ik ben hier nursing , kapper. leraars. boerin , gymleraar. kok, jeugdwerker. Pedicuren maar de zorg is gelukkig toch meer mijn vak. misschien over een paar maanden niet meer.
Wist je dat tijd en schema niet belangrijk is, soms je de zelfde dag dat de kinderen een dag vrij hebben,
Wist je dat ,we extra les moeten al eigenlijk ,al de eerst maand, alleen wij wisten dat zelf genees ook nog in het kananda.
Wist je dat, ik probeer kananada probeer te spreken van de week deed ik ook mijn best maar het kwam niet goed aan de staf vroeg welke language ik sprak. Ik en merel lachen helemaal weer dubbel
Wist je dat. Dat ik mijn zelf soms een Softie voel, voor ons doen werken we hard. Maar hoe hard de staf werkt is echt niet bij te benen. Zijn soms echt langen leuke en vermoeide dagen, soms moeten we echt even overdag een uurtje slapen.
Wist dat ik al ruim 2 maanden in India ben
Wist dat het hier erg warm is 37, ver al als we buiten werken of sporten,
Wist dat ik al aardig bruin begin te worden.
Wist je dat de witten hond zwanger is, ik ben benieuwd naar de puppy hij puppy krijgt , wanneer het zal komen geen idee
Wist je dat ik hier overal bevoegd en bekwaam voor ben in zorg. Ik moet zelf maar mijn regels bepalen . ontstokken plekjes open maken omdat er pus in zit, nagels die ingegroeid los maken. Als ik het niet doet dan doet de brother het wel. Ik dacht in begin dat moet ik niet doen, maar hoe soms de brother het doet en denk ik , dan kan ik het toch beter en voorzichtiger en hygiënischer .
Wist je dat .dat sommige kinderen mijn al doktor noemen, dan zeg ik gelijk ik ben geen doktor. maar ze blijven het zeggen ontie doktor pranita.
Wist je dat de India mensen echt heel gastje vrij zijn.