Reisverslag 4 tm 14 november 2011

Vrijdag 4 november 2011
We hebben vandaag vrij gevraagd om dat Aaron de derde NL naar Bangalore komt om vrijwilligers werk te gaan in Moni. We hadden hem al ontmoet in NL .Het was echt weer gezellig om elkaar weer te zien even bij praten, en de stad Bangalore de sity market laten zien met heel veel India spullen bloemen planten en mooie stoffen, MG Road waar alle dure winkels zijn en de commercialstreet , we nemen 2 dagen vrij. Een vriendin van Merel zal vandaag langs komen, zij heeft in een ander stad gezeten (Vellore India).Heeft in India gestudeerd en is nu vrij en gaat daarna rondreizen, een gezellig zootje bij elkaar.
We zijn zaterdag terug gaan naar het project maar dat liep allemaal niet, veel vertraging
Hieronder het tijdschema van onze terugreis:
15.30 – We besluiten onze tas op te halen van het hoofdkwartier van BREADS, en gaan op zoek naar een riksja.
15.45 – Omdat alle riksja’s of botweg weigeren ons mee te nemen, of een achterlijke prijs vragen, zijn we in de bus gaan zitten, toen moesten we nog wachten in de bus ,het duurde een eeuwigheid. Ik dacht verdorie hadden we maar een duurdere riksja gepakt, of eerst onze tassen op gehaald voor dat we naar de city market gingen
16.10 – De bus vertrekt. En het was zo druk dat alles vast stond
17.00 – De bus kom in Cox Town (afstand tussen begin- en eindpunt: 8 km). dan moesten we nog 10 min. lopen om bij Bread aan te komen .de tassen snel pakken en snel een riksja regelen
17.15 – We vinden een riksja die ons met een noodvaart naar de busverzamelplaats brengt, hij werkte op de meter en ik vroeg of hij als je blieft geen rondje wou rijden, gelijk ons bij de bushalte wou brengen, dat deed hij gelukkig. Hij had aardig de vaart erin omdat hij wist dat we de bus moesten halen
18.00 – We verklaren de riksjabestuurder heilig nadat we de bus op vier minuten hebben gehaald.
20.30 – We komen aan in Magadi (afstand tussen begin- en eindpunt: 30-40 km). De bus naar Ajjanahalli zou om negen uur moeten vertrekken, in begin stonden we met heel wat mensen op het busstation, maar hoe later het werd hoe minder mensen er stonden, er stond alleen nog een jongetje met ze vader die gelukkige ook de zelfde bus moesten nemen, we dachten eerst dat de bus niet zou komen maar gelukkig de bus kwam. De bus kwam een uur later
21.35 – De buschauffeur besluit dat hij iets te eten wil hebben en stalt ons op een achterafgelegen busstation. Waar we weer konden wachten
22.10 – We vertrekken naar ajjanahalli
22.35 – Aankomst te Ajjanahalli.


Merel had in begin voor dat we uit Bread vertrokken al een leuk humeur en hoe langer we reisden en hoe meer vertraging we hadden hoe humeuriger en sacherijniger ze werd. Op een gegeven moment krijg ik de slappe lach van haar sacherijnige gezicht, zegt dat we dit op onze blog moeten schrijven, daar word ze nog bozer,toen ging nog een man een foto maken van haar met de Mobil , werd er niet blijer van, ik vond het wel grappig van haar ze is niet zo gauw boos,of sacherijnig .ik dacht toen ook aan Nasiema als ik boos word op hem krijgt hij de slappe lach en dan kan ik niet meer boos kijken, en dan moet Merel de jongen aanpakken .
De hoofd fater. stond al op het pad met zijn zaklamp . We moesten nu wel over een hekje klimmen omdat de poort vast was . De paters waren gelukkig niet al te boos en hadden wat te eten voor ons over gehouden. Misschien beseften ze dat deze reis op zich meer dan voldoende was om elke potentiële wens om ooit nog een zaterdag vrij te hebben de grond in te boren.
Ingreep die misschien een beetje uit de hand gelopen,maar gelukkig een goed eind.
Merel stond even alleen voor de klas. En ik was bezig met een jongen in de ziekenboeg die wat last had van zijn voet. Toen ik terug kwam zei Merel dat Iynarbabu weer de hele tijd lag te slapen . Hij wilde weer niet luisteren naar de 10 keer zeggen dat hij wat moest doen. Ze vroeg of ik wilde ingrijpen aangezien de brothers nergens te vinden waren. Ik heb weer 6 keer gevraagd aan Iynarbabu ga staan wat Merel ook al had gevraagd omdat hij lag te slapen dat deed hij niet . ik telde nog 1 keer tot 3 en gaf hem een tik op zijn rug, voor mijn gevoel echt niet hard, maar hij huilde wel. (Deze jongen is een van de jongens die het slechtst kan luisteren en de meeste problemen maakt met alles hij heeft ook van ons een zaklamp gestolen en nog wel meerdere dingen uitgevreten) Hij is dus wel wat slaag gewend van de brothers, en ook vele malen harder, ik denk wel dat hij er van verschoot. En Iynarbabu flipte helemaal, ging met zijn hoofd op de tafel slaan. Ik kon hem net aan door hem in de handklem te zetten zodat hij zichzelf niet meer kon bezeren. ( Deze jongen is een paar cm klein dan ik en iets lichter.)ik kreeg hem onder controle werd weer rustiger, ik gaf hem weer de opdracht dat hij weer moest staan zo dat hij weer niet in slaap viel, dat deed hij en hij maakte zijn werk, alsof er niks aan de hand was. Ik had de spanning nog wel in mijn handen en in mijn gedachten, hoe had ik dit beter kunnen doen? Moest Merel dit geval niet af maken omdat hij in eerste instantie een probleem met haar had? Maar zij kreeg het niet voor elkaar, dus ik vond dat ik haar moest helpen. Heb ik hem niet te hard geslagen? Maar ik kan het niet voelen. Waarom flipte hij zo erg?? Wat dacht hij, het blijft raar en gek.
Sindsdien heeft hij telkens gewerkt tijdens de zelfstudie uren, en hij glom vanochtend van trots toen we hem vertelden dat hij hartstikke goed had gewerkt de afgelopen dagen. Ik weet nog niet wat ik hiermee aan moet. De ethiek van jongens (laten) slaan is de vorige keer al besproken, maar nu hebben we ook het resultaat om ermee om te gaan. Iynarbabu’s aanvankelijke driftbui, zijn pogingen om zichzelf iets aan te doen, het schreeuwen en huilen waren op zich al verontrustend genoeg. Nu hij luistert, werkt, en toch niet bang voor ons lijkt te zijn voelt het bijna eng. Misschien is het doodnormaal in India om zo te reageren, of anders voor probleemjongens acceptabel gedrag, en natuurlijk is het fijn dat hij geen hekel aan ons heeft gekregen of een fobie voor vrijwilligers eraan heeft overgehouden, maar ik kan de gebeurtenissen op de een of andere manier in mijn hoofd niet tot een sluitend, natuurlijk aanvoelend geheel krijgen.
De zelfde dag heb ik het nog met de fater over hem gehad omdat ik er geen goed gevoel over had. Wat ik had gedaan hij zij dat ik mijn eigen niet zo druk moest maken en dat Iynarbabu een van de grotere jongens met gedragsproblemen. Ik wist het wel, maar toch

Donderdag 10 november
Zondag wordt hier de nationale kinderdag gevierd, en het hele huis zit zwaar in de stress. Er worden zo’n vijfhonderd gasten verwacht uit de hele omgeving, voornamelijk ouders en kinderen maar ook vrijwilligers en oud-bosco jongeren. Hartstikke tof dat dit allemaal georganiseerd wordt, en zeker voor de dorpskinderen een geweldige dag uit maar het betekent ook dat er de hele week van alles en nog wat geregeld moet worden. De wekelijkse boswandeling en creativiteitsles van de centerboys zijn opgeschort zodat er schoongemaakt kan worden, van de speeltoestellen wordt de oude verf afgekrabd en nieuwe aangebracht, de stenen in de speeltuin zijn door mijn geschrobd en onkruidvrij gemaakt en geverfd en Merel heeft de versieringen voor het podium zitten knippen en plakken. De broeder lijkt met de dag sjacherijniger te worden en dat is niet zo gek, aangezien het werk en de organisatie in de praktijk allemaal op hem neerkomen. Het enige nadeel is dat hij zijn rothumeur zo nu en dan afreageert op de enigen in de omgeving die hij aankan: de jongens, en wij. Toen ik hem afgelopen dinsdagavond na een wel zeer korte termijnverzoek (‘over een minuut computerles, kunnen jullie dat?’) verzocht om het de volgende keer ietsje eerder te melden, schoot hij ten midden van een klaslokaal vol jongens tegen ons uit zijn slof. Hij had toch gevraagd of we het aankonden? En het was toch niet zo moeilijk, even twee keer twintig minuten lesgeven? En waarom maakten we er eigenlijk zo’n probleem van? En wat zeurden we eigenlijk nou, we waren toch bezig? We hadden toch al wat voorbereid? En hij had het toch ook druk? Hij ging maar door en reageerde niet op onze pogingen om de discussie uit te stellen naar een later tijdstip. Enigszins overdonderd heb ik alles maar over mij heen laten komen en wat tegengesputterd, pas later op onze kamer kwam het hele oneerlijke van de situatie over me heen. Ik had hem elke vraag en elk verwijt van hem terug kunnen geven, want hij kon toch ook gewoon ‘nee’ zeggen als het niet mogelijk was om het eerder te laten weten? En het was toch ook niet veel moeite om het eerder te laten weten? En hoezo maakten wíj ergens een probleem van? De volgende dag ik het er nog eens met hem erover gehad en een sorry te horen gekregen, wat wel fijn was om te horen maar een beetje zijn overtuigingskracht kwijt is geraakt nu de broeder weer zo nu en dan donderwolk loopt te spelen.


Maandag 7 november

Na enig soebatten en redeneren hadden we de hoofdpater zover gekregen dat we voor een keertje de zaterdag vrij mochten hebben. Aaron kwam afgelopen vrijdag om half 5 ’s ochtends aan, dus we wilden graag vrijdag en zaterdag in Bangalore doorbrengen. Aaron komt niet op ons project terecht, maar op Bosco Mane (= huis), een meer korte termijn opvangtehuis in de stad zelf, niet al te ver van de city market vandaan. We hadden het gebouw twee weken terug al met Michael bezocht, en dat maakte onze afgunst om de plek alleen maar groter. Hoewel ons gebouw allesbehalve middeleeuws is, is het Mane net een paar maanden geleden gerenoveerd en daardoor spiksplinternieuw en glanzend. Bovendien heeft het douches en internet, en ligt het in de stad, wat betekent dat Aaron in zijn vrije uurtjes even van het terrein af kan.
Bijna een nog betere reden om het weekend deels in de stad door te willen brengen was dat ook Emma een bezoekje aan Bangalore wilde brengen, na twee maanden coschappen te hebben gelopen in Vellore. In Nederland hadden we nog heel optimistisch de afstand tussen Vellore en Bangalore berekend (tweehonderd kilometer) en met onze Hollandse standaard aan de hand van de afstand de reistijd ingeschat (twee a drie uur), wat uiteraard een flink eind naast de werkelijkheid bleek te zitten toen we in India waren aangekomen. We hadden geen kans gezien om voor dit weekend af te spreken, en aangezien Emma door wilde naar Noord India om ook daar nog wat rond te trekken was dit de laatste kans om op sari-jacht te gaan.
Al met al genoeg redenen om het aanvankelijke verzoek om niet in het weekend vrij te vragen voor een keertje te laten schieten en op vrijdagochtend half 6 de bus te pakken richting de stad. Het weekend was gezellig, met inderdaad de speurtocht naar een mooie sari (echt zijde volgens de verkoper, maar ik heb ergens mijn twijfels), goede koffie, pasta en zelfs een drankje op de vrijdagavond, in een superhippe club op de dertiende verdieping van een gebouw. Schitterend uitzicht, westerse muziek, mensen die veel te hip en verheven waren om al te veel naar twee blanke vrouwen die alcohol dronken te staren, en een fijne variatie op lime-soda, zonder prik maar met een beetje peper en alcohol. Het was heel fijn om weer even uit te gaan, al was het op z’n indiaas (half elf weg om op tijd thuis te kunnen zijn). Omdat we zaterdag voor het eten terug op ons project wilden zijn, besloten we bijtijds de bus te pakken. Normaal gesproken duurt een tripje Ajjanahalli-Bangalore twee tot twee en een half uur.

Zaterdag 12 november

Vandaag de hele dag bezig geweest met de voorbereidingen. ’s Ochtends in grote haast is de speeltuin afgeschilderd, hoewel er nog een aantal stenen wat bleekjes bij liggen. De schommels, wipwaps, klimrek, draaimolen en de glijbanen liggen er echter als nieuw bij de kleuren combinatie is echt geen pan , maar het is in elk geval vrolijk. Er was alleen wat aan de late kant begonnen met de werkzaamheden, zodat vanochtend met uitzondering van de leraren, de voltallige staf in de speeltuin aanwezig was om het werk af te maken. Voor iedereen behalve de hoofdpater betekende dit: als een razende kleuren aanbrengen op ongeschilderde oppervlakken, verschillende tinten verf mengen om nieuwe kleurschakeringen te creeeren, kwasten schoonmaken en koortsachtig overleggen over de beste kleur voor die spijl of deze trap. De hoofdpater zat met zijn dikke pens op een steen, zonnebril op het hoofd, en gaf aanwijzingen, die vaak recht tegen de opdrachten van de broeder (benoemd tot hoofdopzichter van de hele onderneming) in gingen. Ik werd net een minuutje geleden aan het werk was gezet door de broeder, het halve veld over draven om aan de andere kant met een andere kleur een ander object te verven. Toen de broeder vroeg wat ze in ’s hemelsnaam aan het doen was, aan de hoofdpater uit had gelegd dat ik al een taak had en mijn weer terug op haar oude plek zette, kreeg hij op z’n donder van de pater omdat hij haar heen en weer liet lopen. Verder werd op een respectabel deel van de kleurstellingen kritiek uitgebracht, werden ongeschilderde spijlen aangewezen en mensen enigszins neerbuigend vermanend toegesproken als er een druppeltje verf op een ander kleurig speeltuinonderdeel viel. Toen kon ik mijn niet meer in kon houden en op semi-onschuldige toon vroeg of de pater misschien niet van schilderen hield, was zijn excuus dat hij wat last had van zijn rechterhand. Mijn opmerking dat de mens gezegend is met twee handen werd als grapje weggewuifd. het is gewoon een luie donder die niks aan ze handen mankeren. Ik wou bijna vragen of ik hem even moest masseren of dat hij even mee moest komen naar de zieken boeg om er aan te kijken, maar gevraagd.

Onder de verf maar in elk geval klaar met schilderen konden we lunchen. De broeder had daarna ‘nog een taakje’ voor ons; het uitknippen, op volgorde leggen en met glitter beplakken van “Don Bosco Ajjanahalli, Dag van het Kind 2011” in het Kannada. Wij zijn vervolgens zo stom geweest om te zeggen dat we het prima vonden om die dingen te beglitteren op een manier die volgens hem misschien iets aan de uitgebreide kant was. Dit bleek in te houden, dat elke letter in drie verschillende kleuren gestreept moest worden beplakt, elk woord dezelfde combi van kleuren moest hebben en alle woorden in combinatie van elkaar moesten verschillen. We hadden zilver, goud, groen een half zakje blauw en roze tot onze beschikking. Het heeft uiteindelijk vier uur geduurd voor we alle letters (A5 formaat) hadden uitgeknipt, tot woorden gecombineerd (‘waar moet dit stipje?’) en van glitter voorzien. Tegen de tijd dat we klaar waren, zaten we van kop tot voeten onder, en wat erger was, de keukentafel ook. Andi, de kokkin, kreeg een halve rolberoerte en begon in schel Kannada tegen ons te foeteren dat de keuken om zeven uur leeg en schoon moest zijn omdat er gasten zouden komen. We hebben het gehaald, hoewel de vloer op sommige punten nog aan een disco in de jaren zeventig doet denken.


Zondag 13 november

Dat was tof maar stressen. ’s Ochtends kwam de broeder naar ons toe, aanvankelijk alleen omdat er een letter miste, en later ook met een hele serie letters die over moesten. Eentje hadden we verkeerdom gedaan, de tweeduizend elf moest in andere kleuren en er waren een aantal kleine aanhangseltjes die wij in dezelfde kleur hadden geglitterd als het deel van de grote letter dat erboven hoort te staan, maar die heel eigen letters op zich bleken te zijn en daarom uiteraard ook elk drie kleuren hoorden te hebben. Verder kregen we nog een sloot ballonnen om op te blazen en bijeen te binden, en na het ontbijt een tas vol bonnetjes (in het kannada) waar we een tekentje door moesten krassen en vervangen door een tweede. Gelukkig kregen we daarbij hulp van de twee bijna-broeders die de afgelopen twee weken op het project hebben gelogeerd en geholpen waar ze maar konden. Het zijn vrolijke jongens, iets jonger dan wij en vrij goed in Engels, zodat we tijdens het werk konden discussieren over films (300 werd door iedereen die ‘m gezien had als goed bestempeld, maar finding nemo vonden de anderen niks en de broeders vonden twilight juist wel tof, het stelletje barbaren) en elkaar nederlands en malayam konden leren.

De kinderdag zelf bleek een soort koninginnedag te zijn: iedereen kreeg een sloot bonnetjes die ze konden inwisselen bij een heel scala aan behendigheids- en kansspelletjes. Een stapel blikken omgooien, een muntje in een ringetje mikken die onderin een bak water lag, basketballen door de basket gooien, maar ook geblinddoekt en gewapend met een stukje krijt een bindhi op het voorhoofd van een getekende dame zetten, over bakstenen lopen die een meter uit elkaar liggen zonder het belletje in je linkerhand te laten rinkelen en een voetbal door een truckband schieten. Als dat allemaal lukte, kreeg je een tweede bonnetje en met die bonnetjes kon je een prijs uitzoeken in een klaslokaal dat tijdelijk tot winkeltje was omgetoverd. Vliegers, katapulten, bindhi’s, zakjes henna, haarclipjes, potloden, autootjes, sponzen, stuiterballen, knikkers, potjes glitter, kammen en ga zo maar door. Er zullen uiteindelijk zo’n driehonderd kinderen van alle leeftijden hebben rondgelopen op het terrein, waaronder de zevenennegentig jongens die hier nu woonden. Het was een fantastisch gezicht, maar aan het eind van de ochtend werd mijn dag echt gemaakt. Een klein spillepootje met een apensnoet waarop een wonderlijke mengeling van ernst, concentratie en opgewekte nieuwsgierigheid lag begon met zijn pasgewonnen blauwe auto over mijn ree te rijden. Kartik was terug.
Kartik is stiekem een van mijn favoriete jongens hier. Hij was begin oktober met de vakantie naar huis gegaan en niet teruggekomen; de pater zei dat hij wel was langsgekomen met zijn ouders maar dat hij op het laatste moment toch thuis had willen blijven wonen. Het is een mager jochie dat nooit helemaal in het hier en nu lijkt te zijn maar deels op een heel andere plek die voor gewone stervelingen niet te bereiken is. Tijdens het spelen zwierf hij vaak over het veld en hield de score bij, sprak met spelers die een overtreding hadden begaan of hun slachtoffers en onderzocht de wereld in het algemeen. Op de een of andere manier accepteerden de andere jongens zijn oordelen en kwamen ze zelfs naar hem toe als er een probleem was. Zoals ik al schreef heeft hij een mengsel van ogenschijnlijk tegenstrijdige uitdrukkingen op zijn gezicht: ergens is het heel serieus, bijna professorachtig en tegelijkertijd kan er soms een ironisch-vrolijk trekje om zijn mond spelen, alsof hij geamuseerd wordt door de wondere wereld en de futiliteiten waarom de rest zich zo druk kan maken.
Oorspronkelijk is hij vandaag alleen gekomen om de kinderdag mee te maken, maar de pater heeft hem overgehaald een nachtje te blijven en hoopt hem hier te kunnen houden. Hoewel het uiteindelijke streven is om de meeste jongens weer thuis te kunnen laten wonen, is er bij het huishouden van Kartik blijkbaar weinig hoop dat dit hem goed zal doen.

Om één uur was er lunch voor de kinderen; voor ons was het tijd om de laatste hand te leggen aan de versieringen van de grote hal, waar vanaf half drie optredens zouden zijn. Heel veel doeken, spelden, plakband en slingers later waren we te laat voor de lunch maar was de hal een plaatje. Van het programma wat er vervolgens plaats vond heb ik weinig meegekregen. Deels omdat het overlapte met mijn lunchtijd, deels omdat de onderdelen die ik wel heb gezien in het Kannada waren. Lief waren de dansjes en liedjes van de kleine meisjes, een van onze jongens heeft heel mooi gezongen en de dans waarmee het geheel werd afgesloten was zonder meer enerverend. Er werd nog gauw een volkslied doorheen gejast en toen werd iedereen met een kopje thee en broodje de deur uit gebonjourd. De jongens konden eerst aan het opruimen en daarna aan het spelen met hun pas verworven spullen. Ik heb me weer eens aan eventuele taken onttrokken en ben richting kamer gegaan voor het eerste echte rustpunt van de dag.