Reisverslag 22 tm 30 oktober 2011

Namaskra

Woensdag 22 oktober ben ik begonnen met mijn verslagen te schrijven, het is misschien alles een beetje door elkaar maar even goed veel lees plezier

We hebben van de week 3 dagen vrij genomen om naar Bangalore te gaan, 2 dagen om het regelen voor mijn PIO card om 6 maanden langer in India te blijven tot 25 juli 2012. Om je te laten registeren voor je PIO card moet je veel mensen hebben die je willen helpen. De eerste dag moesten we een formulier ophalen bij het politie bureau. Daar stond in wat voor formulieren je allemaal moest hebben om te registreren, toen we daar waren werd er eerst een foto van me gemaakt en daar stond een nr. op. We moesten aan de rechter kant een formulier op halen. Kregen een lijst wat we allemaal moesten in leveren: 2 pasfoto’s, een kopie van mijn paspoort en PIO card, een kopie van de datum waarop je in India bent aangekomen , een persoonlijke brief aan het hoofd van het politiebureau waar in je schrijft waarom je langer in India wil blijven. Een brief van een persoon uit India waarin staat dat je op zijn of haar adres verblijft, ook al zeg je dat je gaat toeren (de India mensen mogen niet weten dat ik vrijwilligerswerk doe omdat ze dat onder werken verstaan). Daarnaast moest naast die brief een kopie van het paspoort van de huiseigenaar en een electriciteits- of telefoonrekening afschrift als bewijs. De father heeft alles toen geven, en ik moest nog een formulier in vullen. Toen ik alles had verzameld moesten we de volgende dag terug.

We moesten weer een nr. trekken ik had nr. 92, hij stond al bijna een uur op Nr. 80 dus we dachten dat schiet ook niet op, ik dacht ik ga even wat drinken halen. Ik ben net 5 min buiten en Merel roept me: je moet komen want hij staat op 100. Dus ik ga bij de balie staan waar nog meer mensen staan allemaal met een papiertje in de handen om geholpen te worden. Moesten we ook weer een half uur wachten voor dat ik eindelijk aan de buurt kwam, India logica snap ik soms echt niet. De man vroeg wie er op de pasfoto stond dat was duidelijk dat ik het was. Hij vroeg aan Merel of zij het niet was, sorry maar wat een domme vraag, het gaat om een PIO card voor India mensen, en Merel is blank en een echte kaaskop. We hadden een leuk gesprek met de balieman en vertelden over India en dat het zo mooi was en dat ik op zoek was naar mijn roots, dat het hier zo gaaf is. We waren kortom een beetje aardig aan het doen en de man vond ons wel interessant, omdat ik met een blanke was denk ik. En toen zei hij dat ik tot 22 maart 2013 mag blijven. Ik moest nog even boven de formulieren weer inleveren en een paar stempels krijgen, weer op de foto en toen moest ik een uur wachten. Daarna zou ik een formulier krijgen zodat ik in India mag blijven. We zijn in dat uur even naar de kapper geweest en hebben wat lekkers gegeten. In totaal zijn we 4 uur bezig geweest om het te krijgen, en de dag ervoor 2 uur. Met nog al het papier werk er bij, ben je zeker wel een dag kwijt. Maar ik heb de verlenging en ben erg blij. Ik had echt niet verwacht dat het zo goed zou gaan, de father zei al dat de meest keren vrijwilligers wel 4 dagen of meer kwijt zijn om maar voor een jaar verlenging aan te vragen, en ik krijg gewoon voor een langere tijd.

Michael, de directeur van commissie SAMEN en degene die mij aan het project in India en Merel heeft gekoppeld, zou komen op donderdag. Dus toen hebben we hem opgehaald van het treinstation in Bangalore. Hij reist voor tien dagen rond in India en bezoekt zoveel mogelijk projecten, waaronder het onze. Merel voelde zich die dag al niet helemaal honderd procent maar had paracetamol genomen om nog een beetje levend over te kunnen komen, en het werd een leuke dag, zij het wat aan de officiële kant. Veel praatjes, Michael die handjes moest schudden, uitleg gaf over SAMEN en zijn functie (iedereen vroeg of hij dan ook een pater was) en van zijn kant de praatjes van anderen moest aanhoren. We hebben het project gezien waar Aaron over twee weken terecht komt – schitterend, heel nieuw, met veel grote ramen, vrolijke kleuren en open ruimtes. Tegen de avond vertrokken we met z’n allen richting Ajjanahalli, waar Michael de nacht zou doorbrengen alvorens terug naar Bangalore en door naar Salem te gaan. De paracetamol begon uitgewerkt te raken en Merel werd stiller en stiller naarmate we dichter bij het project kwamen. We waren nog op tijd voor het eten; we deden de ziekenboeg, die na twee dagen dicht te zijn geweest een gekkenhuis was, en daarna donderde Merel haar bed in en ging ik nog even luisteren naar Michael, die voor alle jongens een praatje hield. Hij vertelde het in het Engels, de pater vertaalde het in het Kannada. De volgende ochtend nam Merel een tweede dosis pijnstillers om nog even met Michael te kunnen praten; ik had de avond ervoor al een gesprek met hem gehad. Tegen de middag echter lag ze weer in bed. De thermometer liet een stijgende lijn zien, die tegen de avond op achtendertig punt acht eindigde.
Ziek.

Ondanks de goede zorgen van de staf en de gebeden van de broeder (die schrok toen hij hoorde dat de koorts was gestegen en beloofde voor Merel te bidden. Het gekke is als een kind 39 heeft moet die zo snel mogelijk door gaan en zich niet zo enorm aanstellen) is ze een dag of vier, vijf ziek geweest. Het was wel even wennen om zonder Merel te gaan werken maar het ging wel, soms wel een beetje saai , ik hield Merel ook wel in de gaten. Ze at weinig, ik heb van haar geëist dat ze wel goed moest drinken. Ontie maakte af en toe soep voor haar wat er goed in ging en ze had gelukkig wat brood. Voor mij was het soms wel even hard werken die dagen dat Merel ziek was, was soms wel echt bekaf , maar ik ga wel door. Maar soms kan je dan wel wat minder hebben als de kinderen vervelend zijn. Of ze het aanvoelen dat je alleen staat. Maar ik heb het overleefd. Ik heb me ook wel een paar dagen niet echt lekker gevoeld; ik had knallende koppijn, en sliep daardoor 2 nachten echt verrot, maar wat moet je doen als Merel nog echt ziek is. Ik vond dat die eerst goed moest uit zieken, met alleen maar hoofdpijn ga ik gewoon door anders hebben ze helemaal geen vrijwilligers. De tweede dag van mijn hoofdpijn ging het gelukkig wat beter met Merel, heb even wat meer geslapen overdag. Ik let goed op Merel en Merel let wel goed op mij, maar ik ben alleen stronteigenwijs en luister niet goed naar mijn lichaam. Ik weet nog niet goed wat dat betekent. Merel probeert het soms wel, maar ik luister niet naar haar, gelukkig kan Merel wel naar mij luisteren.

We zijn zaterdag met de kinderen naar een riviertje gegaan waar we konden zwemmen. We moesten eerst een stuk lopen: de brother het had een speurtocht uit gestippeld. Op sommigen plekken moesten de kinderen een papier zoeken, en een opdracht uitvoeren. Zingen, dansen, een verhaal vertellen, erg leuk. Het was een klein riviertje en het water was bruin, een soort modder riviertje en alle kinderen gingen er in dus ik ook. Uiteraard met onze kleding aan, wij als vrouwen moeten alles bedekt hebben en houden. Dus gewoon zwemmen met kleding aan. Was weer een geslaagde dag.

Zondag hebben we sportdag gehad, met hoogspringen, 400 meter loop, kogelstoten, en speer sporten. Ze maakten zelf de lijnen, met een soort krijt. Dat was wel leuk om te doen. en het was een leuk dag voor de kinderen

Maandag was de prijs uitreiking van de camp week wie het beste was van de 4 groepen. De faters hadden een mis communicatie gehad wie de prijzen zouden inkopen, dus beide faters hadden niks gekocht. Dus op de laatste moment moesten ze nog voor alle kinderen spullen kopen, de eerste kregen T-shirt, de tweede prijs een zak met lekkere snoep. De tweede prijs kreeg ook een T shirt. De derde kregen een korte broek en de vierde prijs was ook korte broeken ,ze kregen ook een hand met snoepjes maar ook van verschillende kwaliteit net als de kleding van de eerste prijs wat het beste kwaliteit en de laatste wat minder.


Merel ging na vier dagen weer wat doen, hoewel ze nog rustig aan heb gedaan en aan het eind van de middag heb ik haar weer te bed gestuurd want ze was bekaf. Ze wilde vooral weer op haar benen kunnen staan voor het halfjaarlijkse uitstapje dat dinsdag plaatsvond, en dat is redelijk gelukt. We gingen naar hetzelfde dorp waar Merel en ik ook al geweest waren toen we Mysore bezochten. Deze keer werden we echter vervoerd door een vrolijk gekleurde bus, met een ingebouwde breedbeeld -tv, discolichten en een over bezettingsgraad van vier a vijf jongens per drie stoelen. Op Merels bank hadden ze als favoriet tijdverdrijf vechten en ruziën over wie er naast het raam mocht zitten. De “eigenaar” van de raamkant (met andere woorden, de jongen die er oorspronkelijk als eerste had gezeten) had zijn plaats verloren aan zijn buurman en aangezien hij het grootste gedeelte van de reis al naast het raam had gezeten vond ik dat ook wel redelijk, maar hij was het er absoluut niet mee eens en begon zijn buurman elleboogstoten te verkopen. Die liet zich dat niet zonder meer gebeuren en begon terug te meppen. Merel heb ze drie keer gezegd te kappen, en toen de buurman de raameigenaar een tand uit zijn mond wist te slaan (waarvan ik vermoed dat die al los zat, want het was geen heel harde mep) had Merel er zat van. De jongen aan het gangpad mocht glunderend naast het raam gaan zitten, daarna Merel en de twee vechtersbazen daarnaast. Uiteindelijk heeft dat de problemen alleen maar erger gemaakt want de raameigenaar ging ervan uit dat hij na de volgende stop wel weer terug mocht op zijn plaats, terwijl de nieuwe raameigenaar het inmiddels als zijn eigen plaats beschouwde en de buurman zich miskend voelde dat hij als enige nog niet één keer naast het raam had mogen zitten.
Ons humeur werd niet beter door het moordende tempo waarin we alles afraffelden. We waren te laat vertrokken maar het programma moest koste wat het kost afgemaakt worden, wat betekende dat we overal snel langs moesten lopen zonder echt te kunnen kijken en dat we aan het eind van de middag de stromende regen in werden gestuurd om een stel tuinen te gaan bekijken. Eigenlijk hadden we voor tienen terug moeten zijn maar dat is half twaalf geworden (waarna de jongens nog moesten eten, en vanochtend om half zeven op – ze zijn hier echt gestoord soms) omdat we per se langs Mysore moesten rijden, in het donker Chapmundi Hill op, snel de tempel door en terug rennen naar de bus.
Aan de andere kant vonden de jongens het prachtig: de waterval, de fonteinen in het tuinencomplex, de tempels en vooral de foto’s. Op weg naar Mysore had de buschauffeur de discolichten aangezet, de muziek nog net een tandje hoger gedraaid en sprongen alle jongens plus de broeder dansend door de bus, op de maat van de muziek en de bochten en remweg van de chauffeur.

Ik blijf het leuk vinden om af en toe Merel te pesten, het duurde alleen een paar dagen om een jongen NL te leren, hij ging mijn telkens na apen. Dus toen begon ik NL te praten en dat probeerde hij ook te zeggen: “hoe gaat het”, “lekker gegeten” , “goede morgen”. De student heet Narsima, alias Flappie II, en is nu aan het leren om “Merel is gek” een beetje behoorlijk uit te spreken. Hij heeft nog wat moeite met de ‘g’ maar is erg enthousiast en zodra hij Merel in het oog krijgt begon hij het te zeggen. Volgens mij weet hij niet helemaal wat het betekent maar heeft hij wel een idee. Merel probeerde de jongen te zeggen Pranita is gek, maar dat deed hij toch niet, wel top. Na het middageten zaten we echter met z’n drieën voor de deur mijn armbandje opnieuw te rijgen en Nederlandse woorden uit te proberen. Hij begon net ‘hoe gaat het’ en ‘bullebak’ onder de knie te krijgen toen ik mijn vers geregen armband liet vallen zodat de kralen alle kanten uitstuiterden. Uit irritatie sprak ik hard en krachtig ‘Shit!’ uit. En toen was het stil. We keken elkaar aan en toen naar Narsima, die met grote, onschuldige ogen terugkeek. ‘Ik hoop dat hij dit niet oppikt,’ mompelde ik. ‘Hij heeft nog niks gezegd,’ antwoordde merel en ik concentreerde me weer op mijn kralen. Het was nog even stil. En toen, met een hoorbare grijns verstopt in die ene simpele lettergreep: “Gkhit”.
Toen we weer normaal konden ademen en niet meer hikkend van de lach over de grond rolden, hebben we geprobeerd de schade in te perken en dat is redelijk gelukt; nu klinkt het als “gkhoed”. Narsima heeft echter prima door wat er aan de hand was en heeft aan alle jongens die nieuwsgierig op onze lachbui afkwamen het verhaal verteld, inclusief S woord. We hopen dat hij het met een paar dagen vergeten is, maar gezien zijn vermogen om Nederlandstalige zinnen te onthouden, al zijn ze vrij simpel, vrees ik dat we ons lijstje met blijvende effecten kunnen aanvullen met ‘scheldwoorden leren’.


De 26 oktober is er Diwali! Dus iedereen happy diwali. Het is het feest van de lichtjes en familie, vuurwerk en lekker eten. Die lichtjes en familie zit er niet al te erg in hier op Ajjanahalli, maar het eten en vuurwerk is (deels) door ons gesponsord dus vanavond kunnen alle inwoners hier zich verheugen op kip, extra goede rijst, chocolade ijs en – als het weer het toelaat – vuurwerk. De fathers hebben pijlen en rotjes gekocht, wij hebben tweeduizend roepie ter beschikking gesteld waar ze ruim honderd grondbloemen voor de jongens van hebben gekocht. Het is een mooie afsluiting van twee weken kamp, want vandaag komen ook alle jongens terug die de afgelopen vakantie thuis hebben doorgebracht. Een paar blijven achter om bij hun ouders te kunnen wonen; tot mijn grote verdriet ook Probhu S. (ik noem hem ook wel eens Tobias). Het was mijn favoriete jongen, een kleine deugniet, maar wist ook goed waar zijn grenzen lagen en ik kon heel erg met hem lachen. Het is natuurlijk beter voor de jongens om thuis te kunnen wonen maar het is toch jammer dat we geen dag hebben kunnen zeggen.

Overdag had de brother gevraagd of wij watjes wilden oprollen zo dat het een lontje werd: 100 stuks alstublieft. Een ander jongen deed olie in bakjes. In de avond werd de lichtjes aan gestoken en de gangen waren vol met lichtjes, in de grote hal was een vlam gemaakt met kaarsen en natuurlijk werd er weer een tijdje gebeden. Daarna hebben we erg lekker gegeten. De father had verteld dat het eten van ons kwam, er werd geklapt en af en toe kwamen kinderen kwamen naar ons toe om ons te bedanken. Ik vond het wel leuk maar aan de andere kant niet echt want het geld komt niet van mij vandaan maar van de sponsors uit Nederland. Ook een beetje schuldig dat wij alles hebben en hun niks. Ik denk dat we de volgende keer gewoon niks zeggen en gewoon lekker eten hebben. Bijna de hele avond hoor je de kinderen dankjewel zeggen. Ik heb gewoon het geluk dat ik in NL woon en dat er zoveel mensen mij steunen, daar voor hoeven ze mij niet te bedanken, het is maar een kleinigheid.


Daarna moesten we heel lang wachten op de drempel van het gebouw, maar toen was de gigantische doos vuurwerk onder de jongens gedistribueerd en barstte de hel los in de vorm van rotjes, vonkfonteinen, Romeinse kaarsen en grondtollen. Men doet hier niet kinderachtig met leeftijdsgrenzen en veiligheid: de kleinsten kregen weliswaar geen rotjes en grote vuurpijlen maar wel een onschuldig uitziend hoorntje dat een berg wit vuur en vonken van ruim twee en een halve meter hoog uit bleek te spuwen zodra je er een lucifer bij hield. De hoofdpater deed voor hoe je kon voetballen met rondtollende stukjes grondvuurwerk en de jongens staken gerust een niet helemaal afgerond stuk vuurwerk een tweede keer aan. Veertig minuten later hadden we de hele doos de lucht in geknald, waren alle tenen en vingers nog aanwezig (al had ik een stuk afgestoken vuurpijl op mijn hoofd gekregen en de father ook: de vuurpijl was niet op een goede manier afgegaan, waardoor dat ding alle kant op stoof en we moesten rennen voor ons leven) en konden we richting bed. Happy Diwali indeed.

We hebben vandaag zondag 30 oktober een Gulab jamoon Gemaakt voor de kinderen, dat is een zoete bol dat gefrituurd word in olie, dan gaan we water met heel veel suiker op warmen en die bolletjes worden daar dan in gelegd, en dan heb je een heel lekker zoet snoepje , de kinderen vinden het ook echt super lekker. Ik zelf ook hoor. We gaven het bij de theetijd was echt leuk hoe blij ze waren met het zoete snoepje. We willen dat nu 1 keer in de maand voor de kinderen maken het is zo gemaakt en het is erg lekker, je bent dan 100 roepie kwijt omdat te maken. En de suiker, maar dat haal we uit de keuken.

De eerste tik die ik aan een jongen heb geven
Ik zat vandaag alleen voor de klas er was geen staf. De klas was al druk toen ik binnen kwam. Dus ik dacht ik krijg deze klas nooit stil. Toen kwam de brother en hield de klas stil om iedereen echt een kei harde tikken te geven, een paar kinderen moesten echt huilen. Voor mij was deze correctie te hard, de brother ging weg , de klas was wel 20 minuten stil en rustig. Toen ze weer begonnen te klieren, een jongen begon achter zich te kijken en begon nare dingen in het kanande te zeggen waar door ze begonnen te vechten schoppen en slaan, ik haalde de 2 kinderen uit elkaar , heb gezegd dat ze staande moesten lezen. De ene deed het de ander ging telkens heen en weer lopen, de volgende stap was dat hij dan buiten de gang moest staan , hij luisterde weer niet en begon weer een jongen te slaan, en heb hem nog een keer op de plek gewezen wat hij moest doen, deed het weer niet, ik kon 3 dingen doen.
1 . Hem laten aan modderen
2, de brother of de bullebak er bij halen, dat hij slaag krijgt en misschien nog harder.
3. het zelf oplossen en zelf een tik geven, zo dat ik weet dat het niet te hard is .
Ik heb het zelf opgelost en zelf een tik gegeven. Natuurlijk het is niet goed. Maar ik wou het niet laten oplossen door de staf, want ik had al gezien wat ze in begin deden ,de jongen was daarna wel wat rustig , ik denk wel dat hij verschoot dat ik hem een tik heb gegeven. Ik ben er echt niet trots op en voelde mij ook wel schuldig, maar wat zal de brother of de bullebak doen als ik die erbij zal halen ???

We hebben vandaag al een paar dagen geen water. Dus we ruiken lekker. Hoe het mogelijk is dat we zo lang geen water hebben weet ik niet, gelukkig hebben we wel genoeg drink water.. En de kinderen gaan daar hun borden wassen bij een put en kinderen moesten buiten wassen en tanden poetsen. Ze hadden allemaal een emmer met beetje water uit de put gehaald. Was een mooi gezicht.
De kinderen hebben s avonds ook gewassen bij het voetbalveld. En op het eind van de avond kregen we weer water na 2 dagen.


Wist je dat

Wist je dat ik een speer tegen mijn arm heb gekregen omdat een jongen niet goed kon mikken, een kleine schaaf wond en is een beetje bauw,

Wist je dat een stel honden achter de ganzen aan hebben gezeten en er 2 zijn dood gebeten

Wist je dat het mietje net zo hard kan slaan als de bullebak,

Wist je dat de bullebak soms ook aardig kan zijn en dat ik hem van de week verschillende keren dingen heb zien delen met de jongens.

Wist dat je de brother mijn Mathilde boek heeft vernacheld, hij loopt er zo vaak mee rond, ook buiten. Dat ik mijn boek van de week even heb afgepakt, om met dik doorzichtig plakband hem te verbinden.

Wist je dat het nu echt wat kouder word, vooral in de ochtend en de avond is het wel 18 graden a 20 graden, Ik draag nu een spijkerbroek en een vest. De Indiase kleding is toch even wat te dun.

Wist je dat Merel eindelijk luizen heeft? Ze vinden haar ook aardig. Zijn is er alleen een beetje laat achter gekomen, want ik wist het al.

Wist je dat Michael niet wist dat thee en koffie hier altijd met melk worden gemaakt. Had ik van hem niet verwacht. Hij vroeg laatst een koffie en kreeg melk

Wist je dat we zo meteen compleet zijn? De derde van de 3 musketiers komt 4 november naar Bangalore. Hij gaat alleen in de stad werken, maar in onze vrije dagen word het zeker gezellig.

Wist je dat de brother vroeg of ik in de ochtend om 5.55 de kinderen mocht wakker klappen omdat hij het druk had, was wel leuk om te doen. De volgende dag dacht ik: ik zal hem helpen. Hij was de andere slaapzaal aan het wakker maken, maar toen mocht ik het niet want het was zijn plicht om dat te doen. Het grappige was dat de dag erna de brother zich had verslapen. Ik dacht toen, ik doe het maar niet want het is zijn plicht. De kinderen werden om 6.15 wakker gemaakt, ze moesten alles haastig doen. Hij had een pest humeur. Toen zei ik wat tegen Merel in het NL, en vroeg hij wat er aan de hand was. Ik zei je bent lekker sacherijnig, en deed zijn gezichtsuitdrukking na, hij kon er wel om lachen.

Wist je dat we eigenlijk niet naar het dorpje mogen lopen wat 20 min van onze plaats vandaan is. Waar we wat lekkers kunnen halen . ik deed het al telkens om naar het dorp te gaan. Maar ik werd er op aangesproken, omdat ze het gevaarlijk vinden en ze bang zijn voor hun reputatie. Er is echter niks gevaarlijks aan. Soms moet je gewoon van het project af om even adem te halen, en rust in je hoofd maken. We mogen nu 1 keer in de week naar het dorpje en moeten dat wel zeggen , we mogen dan tegen niemand praten die we onder weg tegen komen. Ook al gaan we van het project, willen ze het weten .

Wist je dat Merel geen tijd heeft om van het project te gaan want dat is een slaapkop, als ze op bed ligt valt ze binnen een seconde in slaap, het maakt niet uit wat voor tijd het is. Ze word niet eens wakker van de bel van de kinderen. Dan moet ik haar eigenlijk gewoon het bed uitschoppen, maar dat doe ik niet altijd ze heeft haar slaap gewoon hard nodig.

Wist je dat ik van de week een giftige duizendpoot in de naad van mijn beker had. De beker had 2 lagen en daartussen was het een beetje stuk, en daar in zat het. Tijdens thee wees een jongen aan de zijkant dat er een beestje op zat, ik wou het weg halen maar hij zei dat ik het niet moest doen. Ik moest aan de father vragen om het weg te halen. Gelukkig was de father in buurt en wou de duizendpoot weg halen maar het lukte in begin niet, dus hij gaf de thee aan de kinderen. En hij haalde de duizendpoot weg met een lepel en maakte de beker stuk. De fater zei dat als hij je bijt dat je dan ruim 24 uur pijn hebt aan je hand en dat het dan erg groot en opgezwollen word. Hij heeft het beest eruit gehaald: het was wel 3 centimeter lang, maar erg dun.

Wist je dat we vaak alles op de laatst moment horen. Van de week vroegen we of we wat extra konden doen want de volgende dag hadden de kinderen vakantie , ze moesten erover nadenken. En dat we de volgende dag niks hoorden . Ik ging de volgende dag even een stukje lopen. Toen ik 5 voor 11 kwam op het project , kwam de brother naar mij toe en vroeg of ik klaar was, ik vroeg waarvoor, voor de creativiteit les. We hadden gelukkig een paar weken geleden wat voor bereid, dus we hadden wat . En we konden gelijk aan de slag, de kinderen moesten hun eigen natekenen het grappige is dat de kinderen de huidskleur alle kleuren maken, oranje geel blauw maar behalve bruin . Met een soort deurtje er in zo dat het open en dicht kon , was echt heel leuk om te knutselen met de kinderen.

Wist je dat ik van mijn ouders een doosje met snoep en nog allemaal andere lekkere dingen hebben opgestuurd, ik ben er echt heel erg blij mee. Merel trouwens ook.
Pranita Hoffer & Merel Keijsers.
Maar het liefst naar Pranita

Wist je dat 10 december jarig ben
Pranita Hoffer
Don Bosco (Bread)
75 North Road
Bangalore-560 084
India
Je kan het ook naar Ajjanahalli sturen daar blijf ik dan,en hoef ik niet te reizen voor mijn post. Pakketjes komen ook aan, heeft Merel ondervonden:

Pranita Hoffer
Don Bosco (Yuvakara Grama)
Ajjanahalli, Magadi Taluk,
Ramanagara – 562 120
India


Groetjes Pranita