De laatste loodjes wegen het zwaarst.

Ajjanahalli zit er voor mij bijna op, nog 3 dagen voor dat ik weg ga. Het is raar dat je na iets meer dan 5 maanden toch weer weggaat, ik zal denk ik de kinderen en de brother wel missen. Maar ik kom nog een keer terug met mijn ouders.
Even vertellen hoe de laatste week is verlopen. Na een week vrij te hebben gehad,heb ik de father achter de broek aan gezeten omdat hij eerst de boel af moest maken. We hebben afgesproken om sportkleding voor de kinderen te sponsoren, een telefoon box, een uitstapje naar Wonderla en de waterpomp . Alles is nu geregeld en gedaan, alleen de waterpomp nog niet. Ze zijn er mee bezig, het duurt alleen erg lang voor ze de juiste man kunnen vinden die moet uitzoeken waar er gegraven moet worden. Ik heb gezegd dat ik pas de rest van het geld geef als de waterpomp ook af is en het liefst voor 28 maart want dan kom ik met mijn ouders naar ajjanahalli. Als het dan niet af is moeten ze mij maar bellen en dan kom ik nog wel voor een dagje om het te bekijken; ik ben toch in Mumbai tot november. Anders geen geld .
De laatste creativiteitsles hebben we met de centerboys een witte sari ondergeverfd , een hand of wat anders. De sari’s zijn echt wel leuk geworden, ook gelijk een leuk aandenken van de kinderen.
Even een Pakje op sturen
Maandag wilde ik mijn spullen, die ik eigenlijk niet wil hebben met reizen, naar Nederland opsturen. We waren in Bangalore en gingen naar het eerste postkantoor. We hadden de spullen in een doos gedaan en de mensen begonnen te zeuren dat de spullen in een zak moesten. Dus , wij dachten oke dan halen we en zak en doen de doos in een zak, merel kwam terug met 3 zakken en we gooiden de spullen in de zak. Toen zeiden ze dat de zak die we hadden niet goed was, het moest stof zijn. Merel wilde weten wat het verschil tussen onze zak en de zak die ze als voorbeeld hadden gebruikt, was. Daar hadden ze even geen antwoord op. Er kwam nog een persoon bij en die zei dat onze zak niet goed dicht gemaakt was. Onze zak was gewoon vies, het sloeg nergens op. Ze wilden onze post gewoon niet op sturen.
Tweede post kantoor het begon gelukkig wat vriendelijker. We moesten een blaadje in vullen in drievoud wat er in de doos zat. We hadden het blaadje in gevuld, zei de vrouw dat we geen cd’s mochten op sturen, die moesten er uit. Ook geen foto cd, of we moesten weer naar een ander postkantoor waar een douane bij is. Daar hadden we geen zin in, dus wij onze dozen open halen en de cd er uithalen en weer dicht plakken. Merel kon de doos daarna op sturen, maar ik niet omdat hij aan de onderkant een klein beetje open was. Onze plakband was tegen die tijd op en het postkantoor had geen plakband. Dus ik was een beetjes boos en ik ging op zoek naar tape om toch mijn doos op te laten sturen, merel bleef bij het post kantoor. En toen was het eindelijk gelukt, 4 uur later hadden we onze dozen op gestuurd.
Wonderla
We hadden al een tijd met de pater er over gehad dat we met de kinderen naar Wonderla wilden gaan dat is een pretpark en een water pret park in een. De fathers hadden wel gezegd dat we dat gingen maar we wisten nog niet wanneer en we mochten ook niks tegen de kinderen zeggen. Van de week hadden al wat kinderen door dat we een tour gingen maken. Maar wij mochten niks zeggen, waar om weet ik niet. De brother zei ‘zeg nog maar niks want de fater is zo type die het ook zo kan afblazen.’ Ik vond dat belachelijk want wij betalen het en waarom mogen wij niks zeggen om de hoofdfater gelijk met de eer te laten strijken. Soms hoor je de kinderen al praten over Wonderla. En vragen of we daar heen gaan, een paar kinderen hadden het al over woensdag. Wat niet klopte maar wij wilden wel dat het door zou gaan. Donderdag wisten de meeste kinderen dat we een tour gingen maken. Maar ook niet zeker. Ik was het zat om mijn mond te houden en zei tegen en jongen Friday hij kreeg toch een grote glimlach op zijn mond. Toen zei merel het ook tegen een ander jongen maar zij zei ‘Friday wonderla’ in zijn oor, tegen niemand zeggen! De ene jongen hield zijn mond en de ander zei het gelijk tegen een vriend die later binnen kwam. 2 uur later heeft de father het eindelijk bij het nacht gebed verteld.
Vrijdag ochtend tussen 8.30 en 9.00 zouden we naar Wonderla maar we zijn India, dus het wordt altijd later. De ene father had vergeten de namenlijst uit te printen in de stad en de printer op het project deed het niet. We hadden de lijst nodig voor groepskorting dus hij ging toen eerst naar Magadi (een half uur van ajjanahalli) om het daar te proberen. Dat lukte niet, dus hij kwam pas om 9.30 uur weer terug op het project, voordat alle kinderen in de bus waren was het ook weer een kwartier later. De pater ging het nog in Ramanagar proberen en ging zelf met de auto die kant op. Toen we in Wonderla waren was het al half 12 en geen pater te bekennen, merel was pissig want de kinderen waren de dupe, ik was wel boos maar ik was nog te misselijk vanwege de bus reis en had geen energie om boos te zijn. Toen de pater eindelijk arriveerde en alles geregeld was zodat we naar binnen konden, was het al bijna 12 uur. We kregen de kaartjes voor 215 roepie per kind in plaats van 430 roepie, voor de lunch en thee moesten we 9072 roepie betalen, de bus kostte 7000 roepie . dat is totaal 37572 roepie komt neer op € 560. Staf was gratis.
Eindelijk in het park. We gingen eerst met de kinderen in de droge attracties. We liepen eerst maar braaf achter de brother aan en dat groepje ging de drogen attracties in. Ik ging in begin nergens aan, ik was nog te misselijk van de bus reis. Op een geven moment mochten we de kinderen los laten en ging alle kinderen alle kanten op, dus ik ook met wat kinderen, het was erg leuk om de kinderen zien en hoe ze genoten. Om 2 uur hadden we middag eten en alle kinderen kwamen op tijd waar we hadden af gesproken. Dat had ik niet verwacht, toen ik klein was wilde ik altijd door spelen. De kinderen kregen rijst, sambar, chappathi, papadum en een kardamomtoetje ,ze mochten zo veel rijst en sambar nemen als ze wilden, goed geregeld. Het smaakte ook nog lekker. Na het eten gingen we naar het waterpret park. Waar we natuurlijk in onze kleding moeten zwemmen en niet in je bikini . Ik kreeg als eerst de opdracht weer op de kleintjes te letten en in een gedeelte van het zwembad te blijven. Er waren daar 2 zwembaden 1 voor de jongens en een voor de meisjes; de brother vroeg of ik aan de kant wilde blijven zitten om op de jongens te letten maar ik dacht “wat mag ik niet het water in bij onze kleine jongens? dacht het wel he” , toen de brother weg was ging ik in overleg met de badmeester van het zwembad van jongens kant en hij snapte mijn punt. Ik mocht bij de kleine jongens zwemmen, later ging de ene badmeester weg en kwam er een ander bad meester aan. Die had het nog niet doorgekregen en ik moest weer even uit het water gaan. Hij begon weer tegen mij te praten dat dit de jongenskant was in het kannada, want ik zie er toch Indiaas uit. Hij sprak niet goed Engels dus ik haalde een van de jongens erbij en hij vertelde dat ik erbij hoorde en dat ik uit NL kwam.
Daarna kwam de brother nog even langs en nam toen 2 jongens mee om van de glijbanen af te gaan, de ene jongen durfde niet veel en de ander wel , maar op zich logisch, als je weet dat geen van de jongens een zwem diploma hebben. Sommige zijn zelfs bang om met hun hoofd onder water te gaan. We hebben nog ook gedanst in een soort regen disco, dat was echt super. Om 17 uur moesten we weer met ze alleen verzamelen voor de thee en een samosa , daarna gingen we nog een uurtje in de droge attracties. En om 18 uur was het feest afgelopen, de kinderen kregen voor ons nog een ijsje voor dat we weg gingen. Het was een hele leuke dag.
Onze bus waar we in zaten was trouwens bomvol. Normaal kunnen er 60 personen in nu zaten we met ze 100 kinderen en 8 volwassen in de bus. Aan het einde gaven alle kinderen ons een hand bedankten ons. Leuk, maar ik heb een beetje te veel handen gekregen.

Brieven
Merels tante werkt op een basisschool en heeft met de kinderen van de groep brieven naar ajjanahalli gestuurd. Zo dat alle centerboys een brief krijgen, echt heel leuk van de week hebben de brieven gekregen. We zijn met de kinderen aan de slag gegaan, eerst heeft de brother wat brieven vertaald van Engels in tamil en Kannada zo dat de kinderen wisten wat er in de brief stond. Wij zijn gister begonnen om met wat kinderen brieven in het Engels te schrijven naar de school, de kinderen vinden het erg leuk maar vinden het ook moeilijk omdat ze weinig Engels kunnen spreken en wat dacht je dan van schrijven. Sommigen kinderen teken dan ook keurig de westerse letters na en met uitleg weten ze wat ze hebben geschreven. Andere kinderen laten we maar echt gewoon teken want die vinden de westerse letters nog te moeilijk om na te teken. Het was echt wel een leuke opdracht voor de kinderen maar ook een goede manier om de kinderen een beetje Engels te leren .

groetjes pranita