de eerst werken op het project Ajjanahalli

1 september

Vandaag heb ik merel opgehaald van het vliegveld in Bangalore, ik kon kiezen of ik een taxi zou nemen of gewoon een bus , een taxi kost rond de 650 roepie en een bus ongeveer 150 a 200 roepie , dus mijn besluit was snel gemaakt, ik nam de bus , had even met de eigenaar van het hotel gesproken en vroeg op welke plaats de bussen kwamen, hij zei dat het 20 min van het hotel vandaan was, dat daar wel veel bussen zouden rijden. Nog extra vragen of de bus ook om 4 uur in de nacht zal komen, ja om de 5 min, toen moest ik nog even bedenken hoe ik daar heen kwam. Maar de baas van het hotel wou mij voor 120 roepie daar heen brengen, dat vond ik eigenlijk wel een goede idee, was alleen wel bang dat hij niet zou op komen dagen. De volgende de dag was ik al op 2 uur in nacht wakker, ik kon niet meer slapen en ben maar gaan skype ja want het is in NL wel 3 en een half uur vroeger gelukkig waren er wat mensen online. Om 5 voor 4 ben ik naar beneden gegaan en ja hoor de hotel eigenaar was er. We gingen op de scooter die kant op . Toen we bij de bushalte aankwamen was het nog donker. Maar er waren geen bussen, dus we moesten nog even wachten zei die man. Ik dacht er komt niks, er reden alleen taxi’s, geen bussen. Op een gegeven moment kwam er een taxi aanrijden en die wou mij voor 150 roepie naar de airport brengen, een goed idee. Het was nu nog maar een half uur rijden, toen ik daar aan kwam, kwam 5 min later Merel aanlopen, ik had mijn Indiase vlag mee met merel welkom in India er op. Hebben gelijk de bus terug genomen naar bridget road, binnen een uur waren we weer bij het hotel. Daar nog even gerust en rond gelopen, om 9 uur zouden we naar cox town gaan daar zouden we een paar dagen verblijven voor dat we naar Ajjanahalli vertrokken. Ik vond het best wel spannend om dat ik een week ervoor met mijn vrienden geen toestemming had gekregen om daar heen te gaan. Wist ik niet, maar we waren toen onderweg om naar ajjanahalli te gaan en had al verschillende keren de verkeerde bus gepakt en toen wilden we ook gewoon naar het project we zijn er wel beland maar hebben niks van binnen kunnen zien, Maar we zijn met de riksja naar BREADS gegaan, dat betekent Bangalore platteland educatie ontwikkelingssamenwerking. We werden daar gelijk goed verwelkomd door fr. Joseph. We hebben verschillende keren een gesprek gehad over alles en nog wat over straatkinderen huisregels, wat we moesten doen als we problemen hadden. De fr. heeft ons goed geholpen. We kregen de volgende dag gelijk een sim kaart zo dat hij ons kon bereiken (als je mijn telefoonnr wil hebben moet je mij even mailen), kregen een lading met papieren, moesten nog een overeenkomst tussen ons en BREADS ondertekenen, ze namen de tijd voor je. BREADS is ook een centraal punt voor vrijwilligers die in het zuiden vrijwilligers werk doen, ze blijven dan in Bangalore ongeveer 4 a 7 dagen dat is wel een beetje verschillend per persoon, zo dat ze kunnen wennen aan India, ja dat heb ik zeker nodig, we zaten dus nu ook met 4 Duitse vrijwilligers, we zijn samen naar de city market geweest en hebben hun daar rondgeleid omdat ik er al een paar keer ben geweest. Ik heb de vrijwilligers allemaal soorten fruit laten proeven, ik was die dag de gids voor ze, was wel leuk. Misschien ga ik wel van beroep wisselen en wordt gids in India.



Zaterdag vertrokken we naar Ajjanahalli don Bosco Yuvakara Grama. We kwamen daar aan en er kwam gelijk een lading kinderen op ons af en riepen auntie what is your name, en gaven ons een hand. Op een geven moment moesten de kinderen voor de deur staan en zongen een welkomstlied voor ons zo mooi en leuk ik voelde me wel een koningin zoveel aandacht, was echt heel lief, ik voelde me welkom.



We kregen weer een gesprek met een andere father, Fr. George en hij vertelde wat meer over het project. Er zitten hier 93 kinderen 20 kinderen gaan niet naar school omdat ze hier pas zitten en de rest wel. We kregen een rondleiding, het is echt heel mooi hier. Het is ook een zorgboerderij, ze hebben hier kippen, honden, konijnen, ganzen, koeien en een haan waar ik eigenlijk de kop wil van af hakken, hij begint al om 5 uur herrie te maken en dan word ik wakker en dan blijft hij maar doorgaan. Onze slaapkamer is onwijs groot, 7 bij 6 meter, onze badkamer is wel wat kleiner en hebben geen douche en geen warm water, we vullen de emmers met water en met een klein bakje maak je jezelf nat, je kan je het best in de avond wassen want dan heeft het water een betere temperatuur. We hebben af en toe elektriciteit, we hebben geen internet. We eten nog met de Fr. mee en dat eten is erg lekker, maar we willen ook graag met de kinderen mee eten dat lijkt ons veel leuker, omdat je hier nu eenmaal bent voor de kinderen.

Even vertellen wat we hebben gedaan deze week

Veel gevoetbald op je blote voeten is nog erg wennen, maar de kinderen doen dat ook, geholpen in de tuin, mest verplaatst en dan op de planten gooien, in begin vond de staf dat niet goed maar wij zeiden wat de kinderen doen, doen wij ook. Het is al zwaar voor ons, maar het is denk ik nog zwaarder voor de kinderen. Ik had van de week een ochtend geholpen met schoffelen met alleen Indiaas gereedschap. Het was soort van slaan in de grond om de grond los te maken. Na een half uur had ik de blaren op mijn handen maar ben wel gewoon door gegaan. De kinderen hebben een maand lang 1 klusje was ze moeten doen na die maand verwisselen ze met het klusje. De een gaat de koeien uit laten, de ander gaat schoffelen, de ander de planten water geven of de gang schoon maken, dierenhok verschonen , en nog veel meer .



We zijn met de kinderen naar de een soort rotspartij geweest en daar hebben we met de kinderen gespeeld dat was ook erg leuk, we hebben gezongen met de kinderen, een beetje geholpen in de klas maar we kunnen nog niet echt orde houden, soms zijn ze zo druk, en we kunnen nog niet alle namen onthouden. Die zijn ook zo moeilijk.

Dingen die ik nu nog moeilijk vind

Commissie Samen en de fr. van don Bosco hebben gezegd dat slaan op het project normaal is,en dat gebeurd in India, maar als ik het zie doet het toch pijn in mijn hart dat ze een kindje pijn doen, een klein tikje dat kan soms wel, maar soms denk ik echt je gaat te ver dat kan je echt niet maken ook al luisteren de kinderen niet. Er is ook een man die slaat de kinderen om niks, ze lopen gewoon langs hem en dan geeft hij een tik, echt raar, het Vaticaan vind dit niet de manier hoe je met kinderen omgaat, en ze zeggen dat ze ermee bezig zijn, als het niet lukt moet ik het er zelf maar uitslaan bij de mensen die de kinderen slaan J J. Van de week was fr provincial er geweest, dat is een man die bij alle Don bosco projecten in de provincie gaat kijken hoe het daar gaat, krijgt ook alle info van de andere vrijwilligers: hoe ze het op het project hebben en een verslag wat er hier goed gaat en minder goed, andere vrijwilligers hadden ook moeite met dat er geslagen wordt en hebben het ook met die man besproken, Fr. provincial ging met de staf praten en ook met ons en begon zelf ook weer over het slaan. We waren hier net dus we gaven wel toe dat er geslagen wordt, hij zei zelf dat het ook afgekeurd wordt, maar dat afleren ook moeilijk is, in de huiselijke sfeer wordt ook gewoon geslagen en dan luisteren de kinderen gewoon. De staf heb echt heel veel ontzag voor deze man toen hij mee at was het gelijk een stuk rustiger aan tafel. Normaal gesproken word er echt wel gelachen aan tafel, de tafel was ook vol met veel te veel lekker eten, alleen omdat hij een stuk hoger is. Toen hij was geweest hebben we eigenlijk de staf niet meer zien slaan alleen een bullebak, maar je weet het niet altijd misschien doen ze het wel stiekem. Het blijft een rare gewoonte.

Van de week kwam er een jongen naar ons toe. Hij had echt een hele grote open plek op zijn scheenbeen en het zag er zo vies uit. Geïrriteerd en ontstoken, de geur was echt raar kon het niet plaatsen, er zat vocht in zijn been, de jongen had het denk ik al een tijd maar hij was niet naar de staf die dat verzorgde gegaan. Ik zei tegen de Fr dat we dat gelijk schoon moesten maken, dat heb ik toen gedaan en dat hij naar de doktor moest, ik keek in de verbandkast van het verpleeghuisje maar ik kon niks vinden dat ik het er op kon doen voor even, ze hadden alleen maar droog verband en dat wou ik er niet op doen want dat gaat dan kleven aan de wond als je dat weer wil verschonen, gelukkig ging de jongen dezelfde dag naar de dokter en is de wond verzorgd. Hij kreeg een injectie en zijn bloed wordt onderzocht. De vader zei dat hij een bloedafwijking heeft, maar wat voor bloedafwijking weet ik niet, ik wil dat wel graag weten, you never know. Ik ben echt wel blij met de handschoenen die ik heb gekregen. Hij heeft zalf en schoonmaakspul van de dokter gekregen en ik heb het elke dag verzorgd binnen 4 dagen was de grote open wond droog en mooi. We helpen nu elke avond in de ziekenboeg met wondjes verschonen en kinderen bekijken als ze pijn hebben, het is wel leuk om te doen. Vandaag keek ik mee met iemand die de kinderen hielp in de ziekenboeg, hoe hij met de kinderen om gaat blijft raar,maar ja dat is in ajjanahalli,in Mumbai ging het soms raar maar hier gaat het soms nog erger te keer. Het is denk ik ook allemaal wennen.

De kinderen hebben een dagprogamma wat ze allemaal moeten doen. Door de weeks beginnen ze om 5.55 en dan word je wakker gemaakt door een bel dan snel aankleden en dan gaan we een half uur ochtendgymnastiek doen, nu merk ik dat ik een slechte conditie heb. De kinderen moeten op verschillende tijdstippen studeren, soms liggen de kleintjes gewoon te slapen in de schoolbanken, elke dag hebben ze een taak wat ze moeten doen: schoonmaken, in de tuin werken of en in de keuken werken. Dat hebben ze een maand lang en dan wordt er weer veranderd. En zijn dan om 21 uur vrij. We hebben wel tussendoor veel vrij als de kinderen moeten studeren, en doordeweeks zijn er maar 20 kinderen op het project de rest is dan op school, in het weekend is het wat drukker, want dan zijn de kinderen vrij dus dan hebben we meer te doen.



Het vechten van de kinderen is soms moeilijk in te schatten het begint met een spelletje en eindig met gehuil net als in NL. Omdat we niet alles verstaan wat ze in het kannanda zeggen is het gewoon de kinderen uit elkaar halen, en apart nemen, en ze mogen van ons dan even niet spelen,soms loopt ene kind weg en luistert niet en dan moet die langer blijven zitten. als we er echt niet uit komt halen we er en staf lid erbij, we hebben nu al een beetje door wie kleinzerig is of wie het uitlokt, sommige kinderen zien er erg lief uit maar dat zijn de grootse deugnieten

We beginnen nu ook wel een beetje Kannanda te leren spreken en de kinderen en de staf helpen ons daar ook goed mee, het is wel erg moeilijk maar ik kan nu al wat zinnen zeggen. Dat vind ik voor mijn doen wel erg goed, omdat ik helemaal geen talenknobbel heb maar ik denk wel dat het goed komt.

Wist je

Dat we zelf pyromaan mogen spelen dat we ons afval op een bepaalde plek in de fik mogen steken

Dat we de batterijen niet in de fik mogen steken maar gewoon in de bosjes moeten gooien

Dat de kinderen even hard werken als wij (en soms nog wat harder)

Dat het ‘s avonds en ‘s ochends wat kouder is (vind ik maar merel heb daar geen last van )

Dat we slecht bereik hebben met mijn telefoon en dat ik dan naar de weg moet lopen de berg op en dan lukt het wel

Dat we veel vers fruit hebben en dat groeit in de tuin

Dat ik al een keer op een bij heb gestaan, dat voelt heel prettig aan

Dat wij een huisdier hebben in de slaapkamer, we hebben hem al een naam geven: houdini. Rarara wat is het…

Dat er op de gangen bij ons ook vleermuizen ‘s avonds zitten .

Dat mij T-shirtjes nog steeds te laag waren, had ik zelf niet verwacht. Ik ga maar een Burka aan schaffen - o shit dat kan ook niet want is niet erg christelijk

Wist je dat de jongens gek zijn op dansen, daar kunnen de NL jongens nog van leren en ze dansen goed

Dat de 2 fraters van de week mee gedaan hebben met voetbal, was echt helemaal top

Dat er professionele acteurs zijn geweest om de kinderen te vermaken, dat was echt heel top en de jongens vonden het geweldig.

De eerste dag was mooi en leuk. Daarna toen we er waren was het even zwaar en moeilijk omdat we zoveel dingen zagen die echt heel vreemd voor ons waren, maar ondertussen was het echt geweldig met de kinderen en zien dat ze het leuk hier hebben, dat ze goed te eten hebben, een mooie lach van een kind maakt het goed. We hebben de ergste cultuurshock gehad na een week, maar we hebben ook veel goede dingen gezien.

Ik denk dat ik volgende de week maar weer een verslag schrijf was onze taken allemaal zijn, daar beginnen we dinsdag mee, we waren nu een beetje vrij en konden kijken wat we konden doen voor de kinderen.

Maandag is onze vrije dag.

Als jullie een kaartje willen sturen dit is het adres, het is het van Bangalore omdat Ajjanahalli een gat is in de middle of nowhere. Sorry voor de mensen die het adres van Ajjanahalli hebben geven het komt daar soms niet aan en soms wel daar dit adres

Pranita Hoffer Don bosco
75 north road, bangalore-560 084,india